πρόσκλιση

η / πρόσκλισις, -ίσεως, ΝΑ [προσκλίνω]

1. κλίση, ροπή, τάση προς μια κατεύθυνση

2. στήριξη επάνω σε κάτι, ακούμπημα

3. ψυχική κλίση, συμπάθεια προς κάποιον ή κάτι

νεοελλ.

(κυρίως για χαιρετισμό) κλίση τού κορμού ή τής κεφαλής προς τα εμπρός, υπόκλιση

αρχ.

1. στήριξη τών γονάτων στη γη, γονυκλισία

2. φρ. «κατά πρόσκλισιν» — με ιδιαίτερη εύνοια, μεροληπτικώς.